Έχω την εντύπωση πως το 2016 κάθε μέρα με πληγώνει και με πληγώνει πιο πολύ ότι δεν έχουμε φτάσει καν στα μισά.
Στη ζωή μου, ήμουν πάντα τυχερή αλλά αυτή η χρονιά δεν είναι με το μέρος μου.
Αυτό εξάλλου αποδείχθηκε τον Φλεβάρη κι' ολας.
15 Φλεβάρη, την ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου.
Και εκείνη η μέρα ετοιμάστηκε να έρθει να μείνει για κάποιο διάστημα και να μας πονέσει ώστε να μην τη ξεχάσουμε ποτέ.
Η αδερφή μου, η αδερφή μου είναι άρρωστη.
Το άλλο μου μισό.
Ακόμα να το πιστέψω δεν μπορώ.
Μας λένε πως είναι αντιμετωπίσιμο. Ναι! Το διάβασα και εγώ, είναι,
Αλλά η αδερφή μου πονάει, δεν θέλει να βγει από το σπίτι... Έκοψε τα μαλλιά της.
Το καταλαβαίνεις;
Η Σοφία, έκοψε τα μαλλιά της.
Η Σοφία που αν τα μαλλιά δεν έφταναν στη μέση της, τα τράβαγε για να τα ''μεγαλώσει'' όπως έλεγε.
Πνίγομαι.
Θέλω να κλάψω, να φωνάξω αλλά η φωνή μου σωπαίνει.
Έχω υποχρέωση να την κάνω να χαμογελά και όχι να κλαίει,..
Μάλλον όχι, δεν έχω υποχρέωση, έτσι πρέπει να γίνει.
Πρέπει να χαμογελάει, να χαίρεται τη ζωή της και να μας αποδείξει για ακόμα μια φορά ότι είναι πιο δυνατή και από εμένα αλλά και από την άλλη μας αδερφή.
Πάντα ήταν, γιατί να μην είναι τώρα;
Φοβάμαι.
Το σώμα της πονάει και εμένα η καρδιά μου σταματάει.
Θέλω τόσο πολύ να φωνάξω, ΟΧΙ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ..
Αλλά η φωνή μου βουβή, βουλιάζει μέσα στα δάκρυα.
Και οι μέρες περνούν, όλα περνάνε.
Σήμερα είναι 20 Μαρτίου 2016.
Σε 6 μήνες από τώρα όλα θα είναι παρελθόν. Κι αν δεν ειναι;
Φοβάμαι.
Πονάω.
Πνίγομαι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου