Κι αν είναι όνειρο, είναι το καλύτερο.

Και εκεί που κάθεσαι μόνος σου και σκέφτεσαι. Τον σκέφτεσαι..

Έρχεται και σε αγκαλιάζει, έτσι στα ξαφνικά...

Ποία θα ήταν η αντίδραση σου;

Πιο συναίσθημα θα ενεργοποιούσες; 

'Αν με ρωτάς εμένα, θα τον κοίταζα. Θα τον κοίταζα μέχρι να καταφέρω να ισορροπήσω πάλι το σώμα μου, στη γη.

Είναι η στιγμή που πάντα ήθελες να έρθει αλλά δεν περίμενες πως θα  ζούσες..

Εκείνη η αγκαλιά που ονειρευόσουν, εκείνα τα χέρια που θα σε τύλιγαν και εκείνα τα μάτια που θα σε κοίταζαν όπως ακριβώς τα σκεφτόσουν τα βράδια πριν κοιμηθείς.

Και τώρα, το ζεις.

Μπορείς όμως να το διαχειριστείς;

Το αντέχεις;

Μα πως να μην αντέχεις να ζεις μέσα στην αγκαλιά που σου δίνει δύναμη..

Μα πως άντεξα τόσο καιρό, δίχως τη δική του αγκαλιά; ''σκέφτεσαι''.

Κι αν είναι όνειρο;

....Είναι το καλύτερο...